Door Yvonne Balvers
Voor het GHZ schrijft Yvonne maandelijks een blog over haar ervaringen als patiënt in het GHZ. Nu corona in het centrum van de belangstelling staat houdt Yvonne enkele interviews met vrijwilligers van het GHZ. Op gepaste afstand, uiteraard. Deze keer Inge en Maaike.
"Ik vind 't zo jammer dat ik juist voor de mensen die het nodig hebben niets kan betekenen." aldus Inge Ligthelm. Inge geeft op woensdagmiddag handmassages aan patiënten. Maaike Luik-Terpstra is op vrijdagochtend gastvrouw in het behandelcentrum oncologie en hematologie. De patiënten daar krijgen met name chemotherapie. Maar net als alle pakweg 170 vrijwilligers van het GHZ zitten ze nu thuis. Maaike en Inge missen het vrijwilligerswerk in het GHZ.
Maaike zegt: "Ik vond het vreselijk toen ik te horen kreeg dat ik voorlopig niet meer kon komen. Je hebt een band met patiënten die je vaak ziet, met het personeel op de afdeling. En het brengt ritme in mijn week". Maaike doet haar vrijwilligerswerk met veel plezier: "Ik kom voor de patiënten maar het is voor mij toch ook een soort uitje", zegt ze lachend.
De laatste keer dat Inge handmassages gaf was op de afdeling ouderzorg en orthopedie. "Er lag ook iemand op de isolatiekamer, een patiënt zit daar toch wel een soort opgesloten en de verpleging gaat vooral naar binnen als het echt noodzakelijk is, je moet jezelf immers steeds in zo'n pak hijsen. Dus dan is het fijn als je dan een half uurtje bij iemand kan gaan zitten. Ik moet natuurlijk ook in zo'n pak, daar heb ik een training voor gehad. Ik vroeg aan de verpleging of er behoefte aan een handmassage was maar er werd gezegd: 'doe maar niet want we denken dat we een verdachte patiënt hebben'. Later begreep ik dat dat wellicht de eerste coronapatiënt in het GHZ was."
En nu zitten Inge en Maaike dus thuis. Inge heeft een fijn huis en een flink aantal kippen in de tuin. "Ik vermaak me er wel en soms is het gewoonweg lekker rustig dat er even niets moet". Heel af en toe begeleid ze als vrijwilliger iemand in haar buurt. Maaike kan vanuit huis haar vrijwilligerswerk voor de Luisterlijn nog doen. Daar kan iedereen die een luisterend oor nodig heeft mee chatten of bellen. "Vrijwilligerswerk geeft me voldoening, het is ook iets van mezelf en voor mijn eigen ontwikkeling" zegt Maaike. Dat heeft ze gewoonweg nodig, naast haar drukke gezin met 3 pubers.
Laatst kreeg Maaike nog een handgeschreven kaartje van de afdeling waar ze haar vrijwilligerswerk doet, waarop stond dat ze gemist werd. "Iedereen van de afdeling had zijn naam erop gezet. Dat raakte me, ik was echt ontroerd". Dat er regelmatig berichten komen vanuit het GHZ over de stand van zaken is prettig. Zowel Inge als Maaike zien niet op tegen eventuele extra regels waar ze zich aan zullen moeten houden als er weer gewerkt kan worden. Inge zegt: "Als er wordt gezegd dat het veilig kan met opvolgen van bepaalde instructies, dan vertrouw ik daarop." Ze vervolgt lachend: "Ik ben banger in de supermarkt dan in het ziekenhuis." Echt bang uitgevallen is Inge overigens niet. Bovendien deed ze volop kennis op van die cursus over isolatie. "Ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik corona krijg en als ik het krijg zal ik alles doen om er weer van te genezen." Maar Inge weigert om haar leven stil te zetten. "Het leven gaat gewoon door, binnen de mogelijkheden. Dus als ik nu een telefoontje krijg met de vraag of ik weer wil komen dat zeg ik 'Ja prima!" Maaike zegt ten slotte: "Ieder moet voor zich beslissen, afhankelijk van je eigen situatie en of de functie met al die extra maatregelen nog te doen is. Maar zodra de deur open gaat, ben ik er weer!"
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
