De avonddienst begint om 15.00 uur. In twee ploegen gaan we naar binnen. Als in een optocht vullen we de gang van de afdeling die er op het eerste gezicht hetzelfde uitziet als de mijne. Nu ik beter kijk, is er overal verschil.
Kasten gevuld met noodmateriaal en spullen die nodig zijn voor volwassenenzorg. En overal waar ik kijk zijn collega's in een geel pak. Het schept een band. Dit gecreëerde team.
We nemen de dagdienst over die er enigszins afgetobd uitziet. Op het bord staat geschreven wie voor welke kamers zorgt. Het kriebelt in mijn buik. Het voelt ineens zo echt. Mijn naam op het bord. Eronder staat mijn maatje voor vanavond. Het is even zoeken. Er is weinig persoonlijks van ons zichtbaar. Iedereen lijkt hetzelfde knotje in z'n haar te hebben. Ik heb net zoals de anderen een sticker rechtsboven op mijn schort geplakt. Met mijn naam, en een foto. Zo zien de patiënten hoe ik er normaal uitzie. En zijn we voor elkaar net iets beter herkenbaar. Het maakt het dragen van dit ruimtepak nog meer confronterend, nog geen twee verdiepingen lager ben ik een hele andere verpleegkundige.
Samen zorgen we deze avond voor acht patiënten. Die niet acuut ziek ogen, maar wel een ziektebeeld hebben waar we allebei niet voor hebben gestudeerd. We zijn vanaf het begin op elkaar aangewezen. Ik mis de vanzelfsprekendheid van werken met mijn eigen collega's. Aan een half woord genoeg hebben en weten wat je aan de ander hebt. Maar het aftasten heeft iets bijzonders en doordat alle duo's dit met elkaar doen heerst er een onbeschrijfelijk gevoel van saamhorigheid. Nu ik mijn patiënten heb gelezen en er in mijn hoofd een beeld is gevormd, moet ik voor mezelf toch een drempel over om de kamers langs te gaan. Alsof je een beroemdheid gaat ontmoeten. En niet zo goed weet of je hysterisch moet gillen of je stilletjes in een hoekje terug moet trekken omdat het te overweldigend is allemaal.
De dagdienst vertrekt, we hebben met elkaar een briefing en je voelt een nieuwe luwte op de afdeling ontstaan. Het aftastende gevoel hangt in de lucht. We kennen elkaar nog niet. Het heeft even tijd nodig. Het valt me op dat ook de patiënten erg verschillend zijn. In ziek zijn, in hun beleving ervan en hoe ze met ons als 'ruimtewezens' omgaan. Ik probeer me te verplaatsten in de patiënt in dat bed. Maar merk dat ik daar geen ruimte voor heb, omdat ik nog druk bezig ben met me in mezelf te verplaatsen. Ik leer al snel op mijn intuïtie afgaan.
Het is heftig omdat je hier geconfronteerd word met de verschijnselen van het ziektebeeld. Met het besef dat het ook ineens slecht kan gaan.
Het is heftig omdat je hier geconfronteerd word met de verschijnselen van het ziektebeeld. Met het besef dat het ook ineens slecht kan gaan. Het zweet breekt me soms uit, niet alleen door het warme pak wat ik draag. We worden geleefd. Zijn vooral op onze eigen kamers bezig met de patiënten. Af en toe zie ik een andere collega op de gang. Door de hectiek vergeet ik waar ik ben of wat ik hier doe. We werken van pauze tot pauze die we los van elkaar hebben. Fijn om even weg te zijn van de drukte, het rennen en de zo totaal andere wereld. Als ik mijn pak uittrek en alles van me af laat glijden, merk ik pas echt dat ik aan pauze toe was.
De avond vliegt voorbij. De sfeer is zonder dat ik het merkte omgebogen tot een kalme gedrevenheid. Het komt door de rust die ik in mezelf ervaar van het hier zijn. Maar ik merk het ook bij de anderen die voor deze avond mijn collega's zijn. We doen het met elkaar. Dat zorgt ervoor dat ik me immens trots voel op mezelf en de anderen. Die normaal op Chirurgie, Orthopedie, KNO, Geriatrie en de afdeling Longgeneeskunde werken. Mijn ervaring als kinderverpleegkundige is mijn veilige houvast op deze overweldigende plek. Voor volwassen zorgen blijkt lastig. Bij kinderen heb ik geen moeite een gesprek te beginnen. Vanavond merk ik dat ik zoekende ben. Ook is het verhaal achter de patiënt anders. Al deze mensen hebben een leven opgebouwd voordat ze hier in dit bed terecht zijn gekomen. Er blijven flarden van gesprekken hangen. En ik merk dat ik het anders dan normaal mee neem naar huis. Waar er in de afgelopen weken af en toe weer iets omhoog komt in mijn hoofd.
Maar het zorgt ook voor bijzondere en grappige momenten. 'Ik kom uw spierballen meten,' zeg ik zonder na te denken. De man kijkt me niet-begrijpend aan. 'Dat zeg ik bij kinderen als we bloeddruk om hun arm meten,' leg ik uit, en de man begint een heel verhaal over de tijd dat hij nog spierballen had en de meisjes bij bosjes voor hem vielen. Even maak ik me een voorstelling van hoe dat eruit zou hebben gezien en wanen we ons samen in een andere wereld weg van hier.
Juist omdat de tijd omvliegt en ik in een lekkere flow aan het werk ben is het zo heftig. Ik vind het bijzonder genoeg ook echt leuk om te doen, om hier te zijn en te zorgen voor deze mensen. Dan komt de nachtdienst ons aflossen. Trots kijk ik om me heen, dit gecreëerde team heeft vanavond een topprestatie neergezet. Ik zie het aan onze afgetobde gezichten, ons haar in de war en knotjes afgezakt.
Het is een onvergetelijke ervaring. Ik heb het echt ervaren en ben erin gedoken. Dat ik als Thamara én als kinderverpleegkundige veel meer kan dan ik in eerste instantie zelf had gedacht. Ik besef dat je het hier zijn moet ervaren. En dat bizar genoeg het ergste doen wat er bestaat, tegelijkertijd het mooiste is wat er is.
