Door Yvonne Balvers
Wat fijn om zonder mondkapje het Groene Hart Ziekenhuis in te kunnen! Wel nog even de handen ontsmetten. In de gangen van het GHZ, onderweg naar mijn reumatoloog, moest ik opeens denken aan IJsland. Dat behoeft uitleg.
Jaren geleden was ik er op vakantie. Incidenteel stond er een waarschuwingsbordje. Langs een pad door het poreuze lavaveld stonden slechts hier en daar kleine paaltjes met een touwtje ertussen. De bedoeling was zelf op te letten en geen rare risico’s nemen in een gevaarlijk landschap dat je niet kent. Elk jaar viel er wel een toerist in een kokendhete geiser, zo werd me verteld. Eigen schuld, dan had je maar niet zo dichtbij moeten komen. Toen ik pakweg 5 jaar later weer in IJsland was, stonden er overal hekken en op een van de vele waarschuwingsborden las ik de tekst ‘Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is 62 kilometer verder’. Er kwamen veel meer (onverstandige) toeristen en kennelijk waren er ook meer in de geiser gevallen de laatste jaren. Dat vroeg om maatregelen.
Met corona zijn we ook op zo’n gevaarlijk onbekend terrein terecht gekomen. Aanvankelijk beveiligd met die mondkapjes, oproepen om niet te dicht bij elkaar te komen en noodkreten dat het dichtstbijzijnde ziekenhuis vol was met corona patiënten. Vanwege vaccinaties hoeven nu een groot aantal veiligheidsmaatregelen niet meer. Ik vrees dat in IJsland de hekken niet meer kunnen verdwijnen, sommige toeristen blijven domme dingen doen. Terug naar een wereld ‘voor corona’ is ook niet mogelijk, vaccinaties liggen bij grote groepen mensen nog steeds moeilijk.
In het GHZ kun je nu weer een kopje thee drinken in het Green Restaurant of bij een patiënt op bezoek. Dat voelt als vanouds. Maar ik blijf bij de ingang mijn handen ontsmetten. Iedereen die (betaald of onbetaald) werkt in het ziekenhuis let al jaren op handhygiëne. Behalve COVID-19 zijn er immers nog veel meer ziektes die je via handcontact kunt overdragen. In een ziekenhuis zijn standaard kwetsbare mensen in grote getale aanwezig. Wat mij betreft mogen die palen om je handen schoon te maken bij de ingang blijven staan en een vast onderdeel van binnenkomst in het ziekenhuis worden. Geleerd van Covid-19.
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
