Door Yvonne Balvers
Iedereen die ik ontmoette in het GHZ stelde zich voor. Van de dame die me meenam uit de wachtkamer en me het bandje met streepjescode omdeed tot de verpleegkundige die me een dag later vertelde dat ik naar huis mocht. Vanwege zenuwen en onder invloed van medicatie ben ik helaas ieders naam alweer vergeten. Behalve dan die laatste. Hij had eigenlijk een oude bijbelse naam met een ‘n’ en wat ‘e’s, die ik ook niet meer weet. Maar hij stelde zich voor als verpleegkundige ‘Jan’.
Dat ik al die namen ben vergeten wil niet zeggen dat ik dat ze niet op prijs stelde. Integendeel zelfs. Je voelt je er als patiënt meer mens van. Na die opnamedame wees een ander me een bed en vroeg me om het operatiehemd aan te doen (knoopjes aan de achterkant!). Ik kwam vervolgens met bed en al -wilt u dit mutsje opdoen?- terecht op een zaal met allemaal bemutste mensen. Een dame aan mijn rechterkant kwam een infuus inbrengen, ik bibberde en zei dat ik zenuwachtig was en plots verscheen aan mijn linkerkant een heer die me probeerde af te leiden met een verhaal over zijn dochter. Met bed en al werd ik door o.a. de chirurg naar de operatiekamer gereden en daar waren ook weer volop mensen aanwezig. Toen de anesthesist zich voorstelde was ik even zo helder om te denken dat een naam die klonk als ‘nuchter’ wel grappig was in deze situatie maar dat ik vast niet de enige was die dat dacht. Daarna weet ik niks meer.
Dat ik al die namen ben vergeten wil niet zeggen dat ik dat ze niet op prijs stelde. Integendeel zelfs. Je voelt je er als patiënt meer mens van.
Zuigend aan een heerlijk ijsje kwam ik later langzaam weer tot mezelf in een grote zaal vol net geopereerde medepatienten. Af en toe kwam er iemand met een naam aan me vragen hoe het ging. Ik werd door een ander naar een kamer gereden waar ik met drie medepatiënten een onrustige nacht doorbracht. Ook daar heb ik zeker drie verschillende verpleegkundigen gehad die zich aan me voorstelden en verzorgden, een prik gaven (met uitleg waarvoor) en op verzoek wat extra pijnmedicatie. Een dame in een groen jasje kwam me vragen of ik iets lustte (een boterhammetje kaas graag). En ’s ochtends kwam er een dame gekleed in iets blauws de kamer schoonmaken.
Ik ben nu thuis herstellende van de operatie. De naam van de chirurg heb ik teruggevonden op het briefje met de controle-afspraak erop. De precieze naam van die anesthesist heb ik uit nieuwsgierigheid gegoogled. Ik schat in dat al wie zich aan mij heeft voorgesteld ook mijn naam alweer is vergeten. Dat geeft niet. Het was een doorsnee operatie, niks bijzonders. Op het moment zelf echter, als het erop aan komt dat alles goed verloopt, dat ik me verzorgd weet en kan laten gebeuren wat moet, is het heel prettig elkaar bij naam te kennen. Al is het maar even.
Yvonne Balvers woont in Gouda en heeft sinds haar tiende Reumatoïde Artritis. Ze is opgegroeid in Kaatsheuvel, is als socioloog opgeleid in Tilburg en werkzaam geweest aan de Universiteit Leiden als secretaresse van een instituut voor oorlogs-en vredesvraagstukken. Momenteel werkt zij niet vanwege haar aandoening.
Yvonne doet vrijwilligerswerk bij de Reumavereniging Gouda, bij Reuma Nederlands en bij Health Base (lid redactieraad bijsluiters). Van 2009-2017 schreef zij een column voor ReumaMagazine. Daarnaast tekent ze graag en doet ze aan keramiek. Omdat zij al op jonge leeftijd reuma kreeg, loopt deze ziekte als een rode draad door haar leven en legt het beperkingen op. Niettemin zoekt Yvonne daarbij steeds naar wat wél mogelijk is. Haar persoonlijke ervaringen deelt ze in blogs.
