Met elkaar staan we in het Groene Hart Ziekenhuis iedere dag klaar voor onze patiënten. Wie zijn eigenlijk de mensen van het GHZ? In de rubriek 'De mensen van het GHZ' delen we verhalen van onze medewerkers over hun drijfveren en bijzondere gebeurtenissen die hen bijbleven.
Zeliha wist op haar 16e al dat ze de zorg in wilde en kwam na een stage op de Interne Geneeskunde via verschillende afdelingen bij de AOA terecht als verpleegkundige. ‘’Ik wist al heel lang dat de zorg iets voor mij was, maar ik twijfelde over de richting. Ik dacht dat neonatologie, de zorg voor kleine kinderen, bij mij zou passen, maar na een tijdje meelopen op de afdeling merkte ik dat het toch niets voor mij was. Daarna twijfelde ik over de spoedeisende hulp, maar daar heb je heel kort contact met patiënten. Voor mij bleek de AOA (Acute Opname Afdeling) waar patiënten iets langer blijven en je als verpleegkundige veel initiatief mag nemen, de juiste plek.’’
‘’De eerste keer dat een patiënt van onze afdeling kwam te overlijden was ik in tranen. De patiënt kwam binnen met nierproblemen en lag in foetushouding in het bed. Na een tijdje moesten we stoppen met behandelen en konden we alleen nog pijnstilling geven zodat de patiënt in haar laatste uren geen pijn zou hebben. Toen ze uiteindelijk overleed, raakte dat me. Ineens werd ik op achttienjarige leeftijd geconfronteerd met de dood. Toen realiseerde ik me pas echt wat mijn werk inhoudt en wat ik voor anderen kan betekenen. Inmiddels ben ik gegroeid in mijn vak en probeer ik me sterk te houden op zo’n moment. Ik pink nog weleens een traantje weg, want je blijft toch een mens en je voelt de emotie bij de familie die afscheid komt nemen. Het blijft je bij als een patiënt tijdens jouw dienst overlijdt.’’
In de jaren dat ze in het ziekenhuis werkt, heeft Zeliha veel meegemaakt. ‘’In ons vak maak je van alles mee. Mooie dingen, zoals een patiënt die met een goed behandelplan naar huis mag om verder te herstellen of een patiënt die heel dankbaar is, maar ook vervelende dingen. Zo ben ik weleens uitgescholden door een patiënt die de spanning van het ziekenhuisbezoek op mij afreageerde. Na zo’n gebeurtenis moet ik even mijn verhaal kwijt bij mijn collega’s. Gelukkig is daar altijd ruimte voor en steunen we elkaar. Mijn collega’s zijn heel belangrijk voor me.’’
‘’Soms sta ik voor lastige keuzes die tegen mijn eigen principes ingaan. Dan weet ik: ik ben van diezelfde cultuur of hetzelfde geloof als de patiënt en ik begrijp zijn of haar achtergrond. Tegelijkertijd moet ik professioneel blijven en handelen vanuit mijn medische kennis en ervaring. Zo was er een keer een jonge patiënt waarbij we moesten stoppen met de behandeling. De familie wilde dat niet, zij wilden dat de patiënt gereanimeerd zou worden. Dat we er alles aan zouden doen, ook als dat medisch niet langer zinvol was.
Ik begreep dat vanuit hun geloofsprincipes: je behandelt door en als iemand uiteindelijk toch komt te overlijden, dan is dat geschreven. Op zo’n moment is het moeilijk om tegen de familie te zeggen dat dat niet kan. Je probeert dan zo goed mogelijk uit te leggen waarom we die keuze maken en je leeft mee met hoe moeilijk die beslissing is voor de familie. Juist in die situaties kun je als verpleegkundige echt iets betekenen.’’
Zeliha koos als enige in haar familie voor de zorg. ‘’In mijn familie doet iedereen iets met economie of accountancy. Toch vonden mijn ouders mijn keuze voor de zorg heel logisch; ik was als kind al zorgzaam. Ze zijn heel trots op me en hebben me altijd gemotiveerd om mijn droom, werken in de zorg, na te jagen. In ons vak werk je met mensen, je wordt geconfronteerd met leven en dood en je hebt een grote verantwoordelijkheid. Ons vak is prachtig, maar het moet wel bij je passen. Gelukkig doe ik mijn werk echt met plezier en voel ik dat ik in de zorg op mijn plek ben.’’
Dit is een verhaal in de serie De mensen van het GHZ waarin medewerkers van het Groene Hart Ziekenhuis hun mooie, bijzondere of inspirerende verhaal delen over het werken in de zorg.
