Je partner verliezen aan darmkanker. En in de zware periode vlak daarvoor te horen krijgen dat je dezelfde ziekte hebt. Het overkwam mevrouw Kanters (76). De impact die dit heeft is haast niet te beschrijven. Toch blijft ze positief. “Ik geniet nog van iedere dag.”
Ze staat nog volop in het leven. Elke maandag bowlt mevrouw Kanters. Daarnaast speelt ze al 20 jaar amateurtoneel. "Dat geeft me veel plezier," zegt ze glimlachend. Al een jaar lang had ze bloed in haar ontlasting, maar door de ziekte van haar partner schoof ze haar eigen klachten weg. Uiteindelijk kreeg ze de diagnose darmkanker en kwam bij dr. Van der Deure in het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) terecht, die ze al een paar jaar kende als de behandelend arts van haar partner. "Het voelde onwerkelijk om nu zelf ook patiënt te zijn. Daarom was het extra fijn om een vertrouwd gezicht te zien."
Een heftige periode volgde, waarin beide vrouwen ziek waren. Mevrouw Kanters werd geopereerd aan haar dikke darm. Na vier maanden bleken er toch uitzaaiingen in de lever te zitten. Daarop volgde chemotherapie in combinatie met doelgerichte therapie. Dat had gelukkig effect: de uitzaaiingen waren na de behandeling een stuk kleiner. Dr. Van der Deure nam contact op met de oncologisch chirurg van het LUMC in Leiden, waar ze gespecialiseerd zijn in leveraandoeningen. Er volgde een gesprek, en hij vertelde mevrouw Kanters dat hij met een operatie alles weg kon halen. “Ineens een omslag van 180 graden, dat was een enorme opluchting.”
Haar partner, die ongeneeslijk ziek was, overleed in die periode aan darmkanker. “Dat was heel zwaar. Je zit zelf volop in de behandeling, en raakt ook je vrouw nog eens kwijt.” Haar zoon, die in Spanje woont, bezoekt haar in die periode regelmatig. Daar haalt ze veel steun uit. Na de operatie aan haar lever bleek dat er toch nog twee plekjes zaten, in de buik en longen. Die zijn bestraald, ook in het LUMC. “Ik wil natuurlijk het liefste in het GHZ behandeld worden, omdat ik in Gouda woon. Maar het is een fijn idee dat de samenwerking met het LUMC er is, zodat ik voor meer gespecialiseerde zorg daar terechtkon. In het hele traject hield ik altijd contact met dr. Van der Deure en mijn casemanager Miranda in het GHZ, waardoor het toch vertrouwd voelde. En ik werd in beide ziekenhuizen geweldig verzorgd.”
Ondanks alles blijft mevrouw Kanters optimistisch. "Ik voel me helemaal niet ziek. Daardoor voelt het soms ook heel onwerkelijk allemaal. Gelukkig kan ik nog regelmatig naar Spanje om mijn zoon en kleinkinderen te bezoeken. Daar laad ik altijd helemaal van op.”
