Een zere heup kan iemand flink beperken bij het lopen of andere dagelijkse bezigheden. Bij het ouder worden vermindert de kwaliteit van het kraakbeen in het heupgewricht. We spreken dan van slijtage, ook wel 'een versleten heup' genoemd. Je krijgt pijn in de lies, de bilstreek en soms trekt de pijn zelfs door naar het bovenbeen. Ook wordt het gewricht steeds stijver. Wanneer medicijnen en fysiotherapie niet meer helpen, is een nieuwe heup in veel gevallen de oplossing. Artsen in het Groene Hart Ziekenhuis (GHZ) plaatsen sinds kort een nieuwe heup in de dagbehandeling.
Mevrouw Dorresteijn (71) uit Reeuwijk werd als één van de eerste patiënten op deze wijze geholpen. “Fijn dat ik deze keuzemogelijkheid had. Ik ben in de ochtend door dr. Wennemers geopereerd en kon s’ middags alweer met krukken naar huis. Dat klinkt snel, maar in het ziekenhuis kon ik al oefenen met de fysiotherapeut. Het voelde voor mij goed. Nu ik erop terugkijk zou langer blijven ook niets hebben veranderd of toegevoegd. Ik was lekker snel weer op de been.”
Eenmaal thuis revalideert mevrouw verder. “Natuurlijk moet ik even rustig aan doen, maar ik heb de wil om snel te herstellen. Vanuit het ziekenhuis kreeg ik pijnstilling en ontstekingsremmers mee, maar het was voldoende om paracetamol te nemen. De pijn viel dus erg mee. De fysiotherapeut komt bij ons thuis. Iedere behandeling bekijken we hoe we mijn spieren weer een stukje soepeler en sterker krijgen. Daarna doe ik zelf de oefeningen als hij weg is en loop ik alweer stukken met de rollator. Vooralsnog geeft hij me telkens weer ‘groen licht’.”
Mevrouw Dorresteijn heeft goede steun aan de thuiszorg. “De thuiszorg heb ik aangevraagd. Ze motiveert, stimuleert en helpt me met praktische zaken. Aankleden kan ik best zelf, met een beetje hulp van de grijpstok. Maar de thuiszorg had bijvoorbeeld goede tips om in en uit bed te komen. Dat is heel prettig.”
Binnenkort vindt de controle op de polikliniek plaats. “Dan bekijkt de dokter de won en kan de pleister eraf. De pijn die ik voor de operatie had is weg. Het is natuurlijk voor iedereen anders, maar ík zou deze methode van harte aanraden. Een beetje doorzettingsvermogen en….dan gewoon gaan!”, besluit mevrouw Dorresteijn haar verhaal.
