Ineens je spreektaal helemaal kwijt zijn. Dat kan gebeuren tijdens een delier, een verwardheid die plotseling optreedt. Het overkwam meneer Shafique toen hij met een longontsteking en nierfalen opgenomen werd in het Groene Hart Ziekenhuis. Samia, zijn dochter, verbleef 4 weken samen met hem op de afdeling Geriatrie. “Anders was er geen communicatie mogelijk.”
Door zijn delier sprak meneer Shafique geen Engels meer en vertaalde Samia tussen haar vader en de zorgverleners. Haar vader had eerder al dementie, dus ze zorgt samen met haar broer al een hele tijd voor hem. Ook haar 92-jarige moeder heeft zorg nodig. “Voor ons is dat heel vanzelfsprekend. Ik zie mezelf niet als mantelzorger. Dit doe ik omdat ik van mijn ouders hou. Natuurlijk is het zwaar. Maar ik zou niet anders willen.”
Voor Samia was bij haar vader in het ziekenhuis blijven de enige optie. Vanaf het begin van de opname pakte ze zoveel mogelijk taken op in de zorg voor haar vader. “Ik smeerde zijn boterhammen en bracht hem weer naar zijn kamer als hij ’s nachts verdwaald door de gang liep. Al snel hielp ik ook andere patiënten. De verpleegkundigen rennen soms letterlijk van de ene naar de andere patiënt en werken heel hard.” Ze heeft veel geleerd. Bijvoorbeeld dat het beter is om mee te veren met patiënten met dementie in plaats van overal tegenin gaan. “Als ze maar gelukkig zijn in hun eigen wereldje, daar gaat het om.”
“Er was één man met wie ik iedere avond een kopje chocolademelk dronk. Hij had geen dementie, dus met hem had ik diepgaande gesprekken die ik met mijn vader miste. Hij is heel plotseling overleden. Dit heeft diepe indruk gemaakt. Ik besefte dat de verpleegkundigen dit veel vaker meemaken en heb veel respect voor ze gekregen. Als ze ’s nachts administratie deden, zat er regelmatig een patiënt met dementie bij ze. Zodat de patiënt niet alleen was. Dat is toch mooi?”
Inmiddels is meneer Shafique vanuit het GHZ naar een woonzorgcentrum verhuisd. Dat was in het begin erg moeilijk. “Hij hield mijn hand vast en zei: ‘Laat me hier niet achter’.
Gelukkig zit mijn moeder daar nu ook. Ieder op een eigen afdeling, maar ze brengen haar iedere dag naar mijn vader. Zodra hij haar ziet pakt hij haar hand vast. Zo zijn ze na 60 jaar huwelijk toch nog samen.”
“Voor zorg aan patiënten die een delier hebben is het bijzonder waardevol dat familie een bijdrage levert door er te zijn,'' vertelt verpleegkundig specialist Riëtte Oudenaarden. Zij kennen de zieke en brengen vaak rust. Daarnaast ondersteunen deliervrijwilligers met aandacht voor patiënt en familie. Waardevolle zorg en aandacht die bijdraagt aan herstel.”
